Lwowskie zakłady dla głuchych i niewidomych dzieci w latach 1830-1914

Prezentowana rozprawa jest próbą ukazania rozwoju i funkcjonowania lwowskich zakładów kształcących głuchoniemych i ociemniałych, przedstawienia wkładu tych zakładów w rozwój teorii i praktyki pedagogicznej w zakresie kształcenia i wychowania dzieci głuchoniemych i niewidomych, a także przenikania doświadczeń w tej dziedzinie z pokrewnych placówek zagranicznych. Za początkową cezurę chronologiczną omawianego okresu przyjęto w pracy rok 1830, ponieważ w październiku tego roku powstała w Galicji pierwsza placówka kształcąca głuchoniemą młodzież. Za datę końcową uznano 1914 rok, czyli datę wybuchu I wojny światowej, która zakłóciła dotychczasową działalność placówek. Konkretne ustalenia zawarte w tej monografii dotyczą działalności dydaktyczno-wychowawczej poszczególnych placówek, a szczególnie planów i programów nauczania, metod i środków dydaktycznych oraz warunków materialnych i socjalnych szkół, a także form opieki, takich jak bursy i stowarzyszenia. Kolejne zagadnienie, wyodrębnione w pracy, dotyczy kadry naukowej, udziału w zjazdach i konferencjach. O efektywności i sprawności galicyjskich zakładów świadczą także wyniki osiągane przez uczniów, ich promocje, popisy, wystawy. W pracy starano się – w miarę możliwości – pokazać, jakie czynniki determinowały funkcjonowanie poszczególnych zakładów oraz w jaki sposób placówki te korzystały z europejskich osiągnięć w dziedzinie kształcenia głuchoniemych i ociemniałych.