Struktura rodziny a społeczne funkcjonowanie dorastających dzieci

Książka zawiera empiryczną weryfikację strukturalnej teorii rodziny Salvadora Minuchina. Autorka przedstawia uzyskaną w polskich badaniach typologię systemów rodzinnych, opartą na kryterium przepuszczalności wewnętrznych granic. Są to: rodzina prawidłowa (granice elastyczne, optymalne), nadopiekuńcza (nadmiernie przepuszczalne), niezaangażowana (usztywnione) i chaotyczna (zablokowane). Następnie prezentuje wyniki poszukiwań związku pomiędzy określoną strukturą rodziny a społecznym funkcjonowaniem młodzieży w różnych aspektach: kompetencji społecznych, stylu ustosunkowań interpersonalnych oraz poczucia osamotnienia. Wykazuje, że młodzież w każdym z wyróżnionych systemów charakteryzuje się odmiennym funkcjonowaniem, wynikającym ze specyficznego doświadczenia związanego ze strukturą relacji rodzinnych. Badanych z rodzin prawidłowych cechują najlepsze kompetencje społeczne, prospołeczne ustosunkowanie do innych oraz wysokie poczucie więzi. Rodzina nadopiekuńcza kształtuje u dzieci dobre kompetencje i poczucie więzi, ale egocentryczny styl funkcjonowania. Młodzież z rodzin niezaangażowanych cechują niższe kompetencje, obniżone poczucie więzi i bierny styl, zaś systemy chaotyczne kształtują u dzieci najmniej prawidłowe funkcjonowanie społeczne: słabe kompetencje, nasilone poczucie osamotnienia oraz wrogie nastawienie do ludzi. Publikacja zawiera także wynikające z badań wskazówki terapeutyczne dla osób doświadczających trudności w kontaktach interpersonalnych, ich rodzin oraz osób personalnie zajmujących się pomocą psychologiczną.