Typologia homonimii językowej w aspekcie onomazjologiczno-dyskursywnym

Książka jest monografią z dziedziny językoznawstwa poświęconą problematyce semantyki formalnie zbieżnych leksemów o odmiennym znaczeniu, widzianej przez pryzmat nominatywnych procesów mownych które doprowadziły do ich powstania. Nominacja oparta na wykorzystaniu istniejących wyrazów stających się motywatorami procesu nazywania, postrzegana jest przez Autorkę jako jeden z najbardziej produktywnych modeli znakotwórczych we współczesnej polszczyźnie. Jej rezultaty opisane zostały jako homonimy i poddane typologii. Analiza koncentruje się na odnalezieniu dowodów tożsamości wyrazów, traktując tę kategorię jako rozstrzygającą dla określenia różnicy między homonimią a polisemią, między inwariantnym znaczeniem językowym a aktualnym znaczeniem mownym. Metodologia badania oparta jest na założeniach funkcjonalnego pragmatyzmu jako nurtu najbardziej odpowiadającego potrzebom dzisiejszego językoznawstwa. Takie podejście generuje z kolei potrzebę antropocentrycznego ujęcia analizowanego wycinka językowego obrazu świata. Stanowisko onomazjologiczne, niezbędne dla opisu dynamicznych procesów znakotwórczych, a także podejście dyskursywne, konieczne dla zachowania równowagi przy analizie jednostek leksykalnych używanych w różnych odmianach dyskursu, zamykają badanie w wyraźnie nakreślonych ramach metodologicznych. Tłem dla ukazania typologii homonimii językowej są rozważania natury teoretycznej nad takimi konceptami językoznawstwa jak: język, mowa, działalność językowa, dyskurs, znak działalności językowej, znaczenie znaku w świetle współczesnych paradygmatów lingwistyczno-filozoficznych.