Inteligencja na prowincji kieleckiej w latach 1918-1939

Celem tej pracy jest ukazanie miejsca i roli inteligencji w społeczności prowincjonalnej. W związku z tym autorka skupiła uwagę na zagadnieniach, które mieszczą się w pojęciu „pozycja społeczna”, a mianowicie na świadomości o przynależności do warstwy społecznej i grup zawodowych, na stanowisku w zawodzie, na dochodach uzyskanych za pracę, na udziale w organach władzy oraz na uczestnictwie w życiu politycznym i kulturalno-oświatowym. Do tego doszły symbole zewnętrzne przynależności, takie jak styl życia, sposób ubierania się i odżywiania, urządzenie mieszkania i specjalne formy życia towarzyskiego. W rozdziale I ukazana została struktura wewnętrzna inteligencji województwa kieleckiego – społeczno-zawodowa i wyznaniowo-narodowościowa oraz stosunki demograficzne. Rozdział II poświęcony jest pochodzeniu społecznemu i wykształceniu inteligencji. W rozdziale III wskazane zostały problemy zawodowe inteligencji, wynikające przede wszystkim z infrastruktury, konkurencji i mentalności ludzi zamieszkałych na prowincji. Rozdział V ukazuje formy działalności inteligencji (politycznej i kulturalno-oświatowej), zapewne skromniejsze niż w dużych ośrodkach miejskich, ale dopasowane do potrzeb lokalnej społeczności i miejscowej infrastruktury. Rozdział VI stanowi kwintesencję rozważań. Celem autorki było ukazanie pozycji społecznej inteligencji, co sprawiło, że potrzebne było nawiązanie do wcześniejszych rozważań dotyczących liczby, wykształcenia, pochodzenia, warunków pracy, dochodów. Posłużyły one do wychwycenia charakterystycznych cech badanej warstwy społeczno-zawodowej. Autorka podjęła próbę odpowiedzi na pytania: jak inteligencja prowincjonalna widziała siebie, jak ją oceniała lokalna społeczność i jak postrzegała ją inteligencja wielkomiejska?