Między kontynuacją a zmianą. Kształcenie, dokształcanie i doskonalenie nauczycieli historii

Początkową cezurę książki wyznacza koniec II wojny światowej i podjęta wówczas reorganizacja szkolnictwa. Cezura końcowa związana jest z reformą organizacyjno-programową, którą wprowadzono do szkół wszystkich typów, również nauczycielskich, Ustawą z dnia 15 lipca 1961 r. o rozwoju systemu oświaty i wychowania. W publikacji przyjęto chronologiczno-problemowy porządek rozważań. W pierwszym rozdziale przedstawiono zarys struktury organizacyjnej i ideowo-wychowawczej szkolnictwa wszystkich szczebli, w tym nauczycielskiego, funkcjonującego w latach 1944-1961. W drugim zaprezentowano profil kształcenia historycznego w „starych”, mających przedwojenną tradycję, oraz „nowych” zakładach kształcenia nauczycieli. Trzeci rozdział traktuje o doraźnych formach kształcenia kandydatów na nauczycieli szkół powszechnych/podstawowych, z uwzględnieniem przygotowania rzeczowego i metodycznego w zakresie historii. Rozdział czwarty dotyczy form dokształcania czynnych niewykwalifikowanych nauczycieli, takich jak kursy, licea pedagogiczne dla dorosłych i korespondencyjne czy rejonowe komisje kształcenia nauczycieli niewykwalifikowanych. Tu przedmiotem rozważań był zakres przygotowania historycznego i historyczno-metodycznego. W rozdziale piątym, omawiającym system dokształcania czynnych kwalifikowanych nauczycieli historii, „zderzono” posiadające tradycje międzywojenne wyższe kursy nauczycielskie (WKN, państwowe i związkowe) i instytuty pedagogiczne Związku Nauczycielstwa Polskiego (IP ZNP) z powojennymi rozwiązaniami: zaocznymi, wieczorowymi i eksternistycznymi studiami nauczycielskimi. Ostatni rozdział prezentuje formy doskonalenia, w których uczestniczyli nauczyciele historii. Omówiono tu możliwości podnoszenia przez nich wiedzy specjalistycznej oraz charakterystyczne dla okresu „szturmu ideologicznego” masowe doskonalenia ideologiczne.