Pomoc dzieciom w działalności Rady Głównej Opiekuńczej w latach 1915-1921

Rada Główna Opiekuńcza powstała  w grudniu 1915 r. w Warszawie. Swoją działalnością objęła wówczas część Królestwa Polskiego, którą okupowali Niemcy. Była jedną z największych na ziemiach polskich organizacji samopomocy społecznej, które miały głównie na celu udzielenie pomocy osobom  znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej i życiowej. Rada Główna Opiekuńcza stopniowo zaczęła się koncentrować na pomocy najsłabszej części społeczeństwa – dzieciom. Tocząca się wojna pogorszyła ich warunki bytowe w największym stopniu, a szerzące się epidemie zagrażały im najbardziej. Rada i struktury terenowe dostrzegały wagę tego problemu, skalę zagrożenia i potrzebę działania. Do najważniejszych form ich aktywności należało tworzenie różnego rodzaju placówek pomocowych dla dzieci, a także dofinansowanie bądź przejmowanie tych już istniejących. Były to przede wszystkim ochronki, sierocińce, żłobki, internaty dla młodzieży, szpitale, przychodnie, jadłodajnie dla dzieci. Potrzebującym rozdawano też żywność, ubrania i obuwie. W związku z trudną sytuacją organizacja kontynuowała swoją działalność także po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, stworzyła sieć rad lokalnych na obszarze  niemal całego kraju. Książka jest kierowana do osób zainteresowanych historią dobroczynności i pomocy społecznej. Adresowana jest zarówno do profesjonalnych pedagogów i historyków jak i studentów tych kierunków.