Obraz edukacji Polaków na obczyźnie na łamach czasopism emigracyjnych

Publikacja składa się z dwóch zasadniczych części. Pierwsza z nich podzielona na dwa okresy: lata 1940-1945 i od 1946 r. opisuje oświatę na poziomie powszechnym i średnim – polskie szkolnictwo ogólnokształcące, polskie szkoły prywatne, sobotnie szkoły nauczania przedmiotów ojczystych, instytucjonalne formy działalności nauczycieli, sukcesy edukacyjne polskiej młodzieży na świecie poza krajem oraz akcje zbierania polskich książek i czasopism dla szkół i bibliotek w powojennej Polsce, na Wyspach Brytyjskich i poza nimi. Część druga ukazuje propagowanie przez redakcje czasopism uchodźczych zdobywania przez Polaków wyższego wykształcenia, również ujęte w dwóch – tych samych – przedziałach czasowych. Okres pierwszy – lata 1940-1945 kult nauki pokazuje poprzez kalendarium działań polskiego rządu emigracyjnego i środowisk naukowych, by zorganizować na obczyźnie polskie instytuty akademickie w ramach brytyjskich uniwersytetów. Okres po zakończeniu II wojny światowej analizuje publikacje na temat polskiego życia akademickiego, sylwetek polskich uczonych, manifestacji i propagandy nauki polskiej, protestów i wyrazów solidarności uczonych z okaleczoną przez hitlerowców nauką polską, wreszcie artykuły wspomnieniowe opisujące tajne studia polskich oficerów w niemieckich oflagach. Okres drugi – od 1946 roku do dnia dzisiejszego prezentuje trudną sytuację Polaków po cofnięciu uznania Rządowi Polskiemu na Uchodźstwie przez aliantów, wygaszanie polskich utworzonych w czasie wojny wydziałów (np. PWL), los studentów PSZ, tworzenie nowych placówek naukowych w Londynie lub przekształcanie już istniejących: Polish University College, Studium Malarstwa Szatlugowego, Biuro Studiów Europy Środkowo-Wschodniej, Intytut Badań Zagadnień Krajowych, Polski Uniwersytet Naukowy na Obczyźnie, Instytut Polski i Muzeum im. Gen. Sikorskiego, Instytut Józefa Piłsudskiego, różnych towarzystw naukowych oraz działalność Społeczności Akademickiej Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, stowarzyszeń uczonych i studentów, życie akademickie w różnych krajach Europy Zachodniej, w obu Amerykach, Afryce, Azji i Australii, komentarze obejmujące zagadnienia nauki polskiej w kraju oraz sytuację polskich studentów na obcych uniwersytetach po 2004 roku. Autorka wykazała, że polskie czasopisma emigracyjne spełniały i spełniają przede wszystkim funkcję informacyjną i są łącznikiem między pokoleniem „niezłomnych” oraz kolejnymi falami emigracji politycznej czy zarobkowej. Spełniają niebagatelną rolę w propagowaniu kształcenia i powiększania umiejętności edukacyjnych, kształtowania świadomości, by rozbudzić w rodakach odwagę studiowania na brytyjskich uniwersytetach w każdym okresie. Wszystko to w przekonaniu, że właściwa edukacja na każdym poziomie wpływa na poprawę ich losu na obczyźnie.