Punkt zborny. Obraz Kościoła katolickiego w Polsce w tekstach publicznych z lat 1970-1989

Tematem książki jest nazwa kościół i związane z nią pojęcie, odnoszące się do jednej z najważniejszych dziedzin społecznej rzeczywistości w Polsce. Szczegółowe analizy semantyczne dotyczą trzech obrazów Kościoła katolickiego w Polsce (stąd przyjęty w tej książce zapis nazwy Kościół dużą literą jako nazwy własnej Kościoła katolickiego). Zostały one wyodrębnione na podstawie tekstów głównych uczestników „sceny” politycznej przed 1989 rokiem: przede wszystkim Partii (tj. Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej) i samego Kościoła, a także NSZZ „Solidarność”. Tytułowy termin „obraz Kościoła” oznacza obraz, jaki został utrwalony w tekstach o Kościele i da się zrekonstruować za pomocą modeli semantycznych. W podjętej próbie chodziło o przedstawienie obrazu Kościoła katolickiego we współczesnym języku polskim, a także o pokazanie, w jaki sposób język utrwala zrozumienie pojęcia ‚Kościół’, głównie za pomocą słownictwa i frazemów, tj. odtwarzalnych jednostek językowych, które są nośnikami mitów, stereotypów, klisz emocjonalnych, etykietek itp. Głównym celem, jaki postawił sobie autor, było dojście – przez opis pojęcia ‚Kościół’ – do opisu fenomenu Kościoła Rzymskokatolickiego w Polsce u schyłku komunizmu. Prowadzony wtedy dyskurs społeczny: rządzącej partii marksistowskiej i Kościoła katolickiego, a także reprezentanta społeczeństwa w postaci „Solidarności” skupia jak w soczewce cechy wspólne i ponadczasowe odnoszące się do istoty Kościoła, a także wiele mówi o wartościach związanych z opcjami ideowymi Polaków.