Świadectwa – ślady – znaki. Lapidarium jako strategia formy

Celem niniejszej pracy jest próba identyfikacji oraz propozycja metodologiczna opisu specyficznych tworów literackich, które „ślady rozumienia” ujmują w afirmującą formułę zdania, aforyzmu, sentencji, epigramu, fragmentu, inskrypcji, haiku – słowem miniatur tekstowych. Te zaś z woli twórcy zostały połączone w ramach określonego zbioru i są wyraźnym sygnałem rozumienia i interpretacji ludzkiego uniwersum. Owe relacje zaskakują różnorodnością genologicznych inspiracji, transgresyjnością, fascynują zręczną grą pomiędzy linearnym ograniczeniem językowego tworzywa, zwięzłością, schematyzmem konwencji a potrzebą utrwalania epistemologicznych konkretów, elementów biografii myśli, stanu umysłu w chwili „ostrego zrozumienia”. Rozpoznana i określona powyżej struktura formalna dzieła jest więc odpowiedzią twórcy na niemożność całościowego poznania uniwersum i wyrażenia owego doświadczenia w sposób pełny i spójny. Pozwala także na wstępną definicję przedmiotu – lapidarium jako przestrzeni tekstowej, w której zgromadzone zostały jednostki wypowiedzeniowe jedno- lub kilkuzdaniowe, aforyzmy, fragmenty lub też interpretujące „notatki” zakreślone przy lekturze tekstów cudzych, poetyckie błyski i sentencje oraz zwięzłe „prozaizmy”. Wielokształtność, wielowymiarowość i błyskotliwość tekstu lapidaryjnego oraz sposob badawczego oglądu zaproponowany w książce nie ograniczają kręgu odbiorców do znawców literatury czy języka, wręcz przeciwnie – rozszerzają go na zainteresowanych ponowoczesną formułą duchowości i przekonanych, że „prawdę naszej epoki nie przekaże żadna epepeja. Błyski, urywane zdania, krótkie sentencje … to najwyżej”.